Treinen en seks
“Mannen denken vier keer per week aan seks en vrouwen 2½ keer,” zegt de jongen naast me tegen het meisje tegenover hem. “Wat weinig,” antwoord zij. Haar antwoord geeft hem blijkbaar moed om door te gaan met het onderwerp: “Ja ik doe dat in 'n uur.” Met een lach van haar en nog een paar opmerkingen eindigt dit gespreksonderwerp. Ik moest nog even denken aan het onderzoek onder honderdduizend Belgen over hoe vaak ze 'het' doen. Dat is gemiddeld per Belg 1½ keer. Ze zijn er in het algemeen tevreden over. Waarschijnlijk liggen tussen denken (4x) en doen (1,5x) praktische bezwaren. Maar alleen aan seks denken hoeft ook niet onplezierig te zijn. Het tweetal naast me gaat luidruchtig verder. Ik doe mijn best niet naar het geklets te luisteren. Dat gaat me goed af. Ik ga verder met de krant.
Naar Kerkrade reis ik. Een reis van drie uur. Als ik daar klaar ben met mijn werk, wil ik nog gaan fietsen. Ik krijg een heerlijke kop soep en het interview loopt behoorlijk uit, maar is wel leuk. Mijn energie is op en ik probeer te vertrekken, maar dat gaat moeilijk. Eigenlijk duurde het te lang. Moeilijk om duidelijk te zijn over een zwakke gezondheid. Een cursus wees-duidelijk-en-miet-bescheten zou aan mij goed besteed zijn. Nauwelijks kom ik daarna nog op mijn fiets. Roermond is mijn doel. De tocht gaat in noordelijke richting en grotendeels door Duitsland. Ik rijd langs de vliegbasis voor de AWACS. Ik was er al eens eerder, maar toen aan de Nederlandse kant. Ik zal Roermond niet halen. Toch is de tocht prettig; gaat omhoog en omlaag. Het stuk langs de Roode Beek (Roden Bach) springt eruit; een echt grensgebied met moeras en beek. Het is donker als ik op een bordje zie staan: Sittard 8 km en Roermond 22 km.
Ik besluit naar Sittard te rijden. Pech. Het blijkt dat de richtingsborden alleen voor auto's zijn bedoeld. Onder een lantaarnpaal - een stuk terugrijden - bij een klein dorpje bekijk ik mijn mijn kaart en vind uit via welke plaatsjes (Höngen en Tüddem) ik in Sittard kan komen. In de verte zie ik al lang een flat in Sittard waar ik twintig jaar geleden een gepensioneerde lerares sprak. Ze was uit het Westen gekomen en pacifiste. Ze vertelde over de slopende invloed van de katholieke kerk op haar leven. De acht kilometer zijn door het omrijden twaalf kilometers geworden.
In de trein terug start ik met het uitwerken van het mijn interview en het schrijven van dit blog. Het rumoer om me heen hoor ik niet. Wel heb ik na Eindhoven even zwaaicontact met iemand - die ik op de foto zet - in de trein naar Den Haag.
Naar Kerkrade reis ik. Een reis van drie uur. Als ik daar klaar ben met mijn werk, wil ik nog gaan fietsen. Ik krijg een heerlijke kop soep en het interview loopt behoorlijk uit, maar is wel leuk. Mijn energie is op en ik probeer te vertrekken, maar dat gaat moeilijk. Eigenlijk duurde het te lang. Moeilijk om duidelijk te zijn over een zwakke gezondheid. Een cursus wees-duidelijk-en-miet-bescheten zou aan mij goed besteed zijn. Nauwelijks kom ik daarna nog op mijn fiets. Roermond is mijn doel. De tocht gaat in noordelijke richting en grotendeels door Duitsland. Ik rijd langs de vliegbasis voor de AWACS. Ik was er al eens eerder, maar toen aan de Nederlandse kant. Ik zal Roermond niet halen. Toch is de tocht prettig; gaat omhoog en omlaag. Het stuk langs de Roode Beek (Roden Bach) springt eruit; een echt grensgebied met moeras en beek. Het is donker als ik op een bordje zie staan: Sittard 8 km en Roermond 22 km.
Ik besluit naar Sittard te rijden. Pech. Het blijkt dat de richtingsborden alleen voor auto's zijn bedoeld. Onder een lantaarnpaal - een stuk terugrijden - bij een klein dorpje bekijk ik mijn mijn kaart en vind uit via welke plaatsjes (Höngen en Tüddem) ik in Sittard kan komen. In de verte zie ik al lang een flat in Sittard waar ik twintig jaar geleden een gepensioneerde lerares sprak. Ze was uit het Westen gekomen en pacifiste. Ze vertelde over de slopende invloed van de katholieke kerk op haar leven. De acht kilometer zijn door het omrijden twaalf kilometers geworden.
In de trein terug start ik met het uitwerken van het mijn interview en het schrijven van dit blog. Het rumoer om me heen hoor ik niet. Wel heb ik na Eindhoven even zwaaicontact met iemand - die ik op de foto zet - in de trein naar Den Haag.
Je kan de foto's in dit blog aanklikken voor een grotere versie.
4 opmerkingen:
Een mooie dag, Martin. En een mooi liedje van the Kinks...;o)
Jan ik was daar niet helemaal zeker van. Het is vreselijk om met je neus op de feiten gedrukt te worden, maar het weer en de omgeving waren prachtig en het interview leerzaam en onderhoudend.
Het is hele kunst om niet meer te willen dan je aankunt. Dat lukt mij ook niet altijd. Maar het is al zo lang geleden dat ik in die omgeving gefietst heb, of dat ik het nog kon. Tegenwoordig doe ik dat soort ritjes met Streetview...;o)
Jan ik snap wel dat ik vergeleken met jou en nog heel veel anderen blij moet zijn met wat ik kan. Dat relativeren vergeet ik wel eens. Het komt wel eens voor dat ik denk: "Dit is een plek die Jan ook mooi zou vinden." Of "Ah hier schreef hij over."
Er zijn maar een paar regels die over de beperkingen gaan de rest gaat andere ervaringen. In dit blog probeer ik een beetje van me af te schrijven.
Een reactie posten