zaterdag 23 november 2013

Geheime Diensten




Rustig

't Was een drukke treinreis. Ik worstelde met mijn telefoon en stuurde SMS'jes. Ik kreeg in de trein een college van een gepensioneerde natuurkundige. Batterijen voor auto's deugen niet en windmolens kunnen beter gebruikt konden worden voor het afbreken van CO2 dan voor het opwekken van stroom. De man klaagde dat echte informatie moeilijk gevonden kon worden op het internet.

De krant van donderdag had ik meegenomen. Opvallend dat ik wel drie keer een verhaal tegenkwam waarin een inlichtingendienst een rol speelde. Nog niet zo lang geleden gingen weken voorbij zonder dat je er een tegenkwam. Illegale spionage op Bonaire, door Joep Dohmen (die snel uitgroeit tot een van de belangrijkste journalisten in Nederland); in Naar Hamelen wijst columniste Margriet Oostveen op een man voor de deur bij een bijeenkomst over Syriëgangers in Den Haag; en Leonie van Nierop schrijft bij Jordanië raakt zijn land kwijt (een verhaal over de bevolkingssamenstelling van Jordanië) een column over de relatie tussen haar lokale assistent en de geheime dienst. Dit los van de berichten die met enige creativiteit ook aan de Diensten gekoppeld konden worden. En dat in één krant.

Vooraf had ik gedacht na te zullen denken waarom een toch wat drakerige geromantiseerde film, The painted Veil, over een Brit en zijn vrouw in het China van begin vorige eeuw me had vermaakt en ook nog indruk had gemaakt. Ik kan dat nu tijdens het schrijven nog gaan doen. Maar kijk zelf maar.

“Het is slecht weer om te fietsen,”
meldde de natuurkundige opgewekt toen we in Den Helder aankwamen. Ik heb nog een paar keer gebeld, maar onderweg van de regen weinig last gehad. Ook geen mensen met lange regenjas gezien. Het was rustig.


Je kan de foto's aanklikken voor een grotere versie. Bovendien krijg je soms informatie als je er met de muis op gaat staan. Deze zes zijn allen gemaakt bij de hondsbossche zeewering.


zaterdag 16 november 2013

Muizenissen




Griezel

Een hele reeks kleine ongemakkelijke zeurdingetjes kwam voorbij aan het begin van de dag. Klein bier niets om je druk over te maken. Maar waar is dan die de flinke kroes?

Op weg naar het station voor de trein naar Den Helder passeert een Britse grote grijze griezel. Het is de Duncan (D37). Jarenlang heb ik me veel met de marine beziggehouden. Ik vraag me dan ook gelijk af hoeveel groter dit schip is dan de Nederlandse Luchtverdedigingsfregatten (8.000 versus 6.000 ton) en welk deel was ook al weer van Nederlands ontwerp en speelt nu mee in het NAVO-raketschild? Ik maak foto's en mis daardoor mijn trein.

In de natuur en bij zee zal ik alles van me af schudden. Het tegendeel is waar. Als een soort Archie weer ik in mijn zadel een lawine van muizenissen, ongemakken en frustraties af. Als toetje op de tocht twee lekke banden (de tweede in het donker als ik mijn reserve band al gebruikt heb). Niets om je druk over te maken.

Je kan de foto's aanklikken voor een grotere versie. Bovendien krijg je soms informatie als je er met de muis op gaat staan.


zaterdag 9 november 2013

eindeloos




alleen

Dit is een bijzonder moment. De stilte is onwezenlijk. Misschien gewoon, omdat het niet stil is. De afgezette zee, die later ook nog werd beroofd van ruimte, kabbelt tegen het basalt: poelonk, klonk, goekuh, poelonk. De wind waait in mijn grote oren. In de verte hoor ik een trekker en soms een vogel. Ik ben alleen, maar niet eenzaam op het schijnbare eindeloze fietspad.


De stilte der natuur heeft veel geluiden

De stilte der natuur heeft veel geluiden
en is toch vol van rust voor ziel en zinnen
die druppelt zacht en ongemerkt naar binnen
tot in ons hart een zilv'ren toon gaat luiden
gelijk met haar. Als we dan weer beginnen
te denken aan wereld-dingen en ze te duiden
merken we dat een kracht, als die van kruiden
in ons gekomen is en ons kalm doet minnen.

Er zijn nu veel, die dit geluid nooit horen:
zij missen het aandachtige en het tere
als wie als kind geen moeder heeft gehad.

Maar de tijd die komt zal mensen weer leren
gelukkig te zijn onder haar akkoorden
en drijven uit hun bloed de koorts der stad.


De nieuwe geboort (1903)
Henriëtte Roland Holst-van der Schalk

Je kan de foto's aanklikken voor een grotere versie. Bovendien krijg je soms informatie als je er met de muis op gaat staan.


woensdag 6 november 2013

Dansvoorstelling over 'fucking war'


Het loopt goed af. Dat wordt gemeld aan het begin van de voorstelling: Sun. Sun wordt gedanst door het Engelse gezeldschap de Hofesh Schechter Company. Deze staat onder leiding van de Israëlische choreograaf Schechter.

Het podium is zwart. De lichten zijn uit. De stem die ons, het publiek, geruststelt, klinkt in het donker. Dan komt een fragment vrolijke dans in witte kleuren op een helverlicht toneel. Daarna weer donker. Licht, donker, rook en schaduwen wisselen elkaar tijdens de dans voortdurend af.

Sun begint met kanonsschoten. Of was eigenlijk al begonnen met die geruststellende mededeling. De choreografie heeft een duidelijke structuur. Vrolijke dans, gevolgd door dreiging, ijselijk geschreeuw en dan weer verder alsof er niets aan de hand is.

Een schaap wordt gepakt door een wolf. Een 'inboorling' vermoord door karikaturale koloniaal met geweer. Vrouwen worden in een oogwenk veranderd in geile wezens, madonna's en tankgirls. Een man wordt op het podium in elkaar gemept. Maar als het indringende aftuigen afgelopen is, maken zowel daders als slachtoffer een buiging. Ik ben opgelucht: het was maar een toneelstukje. Even had ik niet door dat het dat al was.

De ceremoniemeester die de dansers begeleidt en opzweept, wordt daarna generaal. Soldaten marcheren naar hun einde, rennen weer terug en beginnen weer als soldaat. Oorlog en vrede lopen door elkaar heen. Het dagelijkse leven gaat ook tijdens vreselijke gebeurtenissen door alsof er niets aan de hand is. De oorlog en het geweld is een geaccepteerd deel van het leven. Zo lijkt het. Zeker in een choreografie van een Israeliër een indringend gegeven. In de zaal lachen desondanks mensen op de meest ongepaste momenten. Om hun ongemak weg te lachen of omdat ze niet (willen) zien wat er gebeurt.

Aan het einde van de voorstelling ben ik weer volledig meegenomen. Een man en een vrouw beelden met gebaren het leven uit. Als de andere dansers weer op het podium komen, merk ik dat ik de hele groep vergeten was. Even was door die twee de voorstelling sierlijk. Geen Afrikaanse ritmes met stampende danspassen, geen gemarcheer op marsmuziek, maar elegantie. Ook al is het maar een klein beetje. Dat mis ik in de voorstelling: de sierlijkheid van dans. Had het er maar heel even in gezeten. Het had de dans comfortabeler gemaakt.

De handout bij de voorstelling haalt The Australian aan. Die krant ziet als thema van de voorstelling slechts: lammeren die naar de slachtbank gaan. Toch zie ik een man die zijn schaap weggooit; er duidelijk afstand van neemt. Met andere woorden in verzet komt. Hij schreeuwt over de fucking war. De voorstelling is anti-oorlog, en maakt de zaken niet mooier dan ze zijn.