 |  |
Heiïg
Dwars over Montferland, een grote bult in het landschap op een hoekje van Nederland. De berg heeft een plekje – met een overigens schattige naam – dat door ervaringen wrang aandoet. Maar het blijft lekker er tegen aan te trappen en af te roetsen.
Wrang voelde het afzeggen van een Aziatisch Europese vergadering over vrede in Hanoi niet. Ik had gedacht dat het een klap zou zijn als ik het niet zou redden. Dat viel mee. Ja zei ik op een praatje over wapenhandel, maar daar kwam meer bij kijken dan ik me door een gebrek aan routine realiseerde. Als ik langer de tijd had gehad en beter had beseft dat het altijd meer wordt dan je denkt, dan was het wel goed gegaan. Redelijk laconiek ben ik er daarom onder. Ik ben toch sterker dan ik dacht.
De paper waarom gevraagd werd is opgestuurd en goed ontvangen. De volgende uitnodiging is al weer binnen.
De mooie tocht, langs de Duitse grens en via Nijmegen verder naar Utrecht, kende ook moppermomenten.
1) Twente heeft een bruine knooppuntenfietsroute dwars door de groene van de ANWB. Op de kleur na en de nummers is hij precies hetzelfde. Lekker verwarrend.
2) Dat brengt me op het volgende: Er zijn teveel vernielingen van het landschap voor meer en bredere wegen om niet kritisch te zijn bij de automobiellobbyclub. Wanneer is het genoeg of zelfs teveel?
3) Fietsen hebben steeds fellere lampen en die schijnen niet zeven meter voor het vehikel op het wegdek, maar recht vooruit in mijn snuit en ontneemt mijn zicht op de weg. Maar dat heb je wel vaker met mopperen; ik sla de plank mis. De regel bestaat niet meer en de fietsersbond adviseert recht vooruit montage. Veiligheid gaat voor alles.
4) Dan blijft het tenslotte verbazen dat windmolens op mijn route ontbreken. Kromgebogen over mijn stuur weet ik dat het er wel waait. Waarom mag in Noord-Holland, Groningen, Zeeland, Friesland, Zuid-Holland en Flevoland wel schone windenergie geproduceerd worden en elders niet of nauwelijks? De rotzooi en drukte is voor het Westen, zo schijnt men in het achterland te denken en ze doen nog een lampje op atoom- of kolenstroom aan.
Een plaatsnaambord met daarop Babberich maakte weer veel goed.
haiku op de fiets
Wit bijna zonder kleur
drijft in een wiel dat niet draait
maar wel glanst en golft
 |  |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten