zaterdag 29 augustus 2015

Lezen





Sallandse heuvelrug

Onderweg om mijn nieuwe tentje op te zetten in de tuin van de gever. In de sprinter naar Zwolle lees ik twee artikelen. Het ene gaat over het Japans nationalisme en hoe dat zich verhoudt tot de bevolking, buurlanden als Zuid-Korea en China en de Verenigde Staten en de binnenlandse politiek.*

De schrijver kijkt om in weemoed als hij beschrijft hoe afgehaakt LDP politicus Ichiro Azawa als voorman van de Democratische Partij van Japan (DPJ) opzij werd gezet door bureaucratie, pers en politici uit VS en Japan.

Daarna begon ik aan een artikel over veteranen van de recente oorlogen en hoe het sterftecijfer door zelfmoord onder hen hoger is dan het aantal gesneuvelden in de oorlogen zelf.** Tegelijkertijd is het aantal Amerikanen dat een volgende oorlog in het Midden-Oosten steunt stijgende. Wie is normaal en wie is gek, vraagt de schrijver zich retorisch af. Waarom staan we niet stil bij wat oorlog kost?

Twee uur later zat ik boven op de Holterberg tussen de paarse hei en met voor Nederland zeldzaam grootse vergezichten. De wereld van beneden is verdwenen. Pas 's avonds begint mijn gastheer over de Indonesië weigeraars. Hij laat een plaatje bij een artikel*** zien waaruit blijkt dat vooral mannen uit de Noordelijke provincies weigerden. Waarom dat zo is, daar denk ik op de even mooie terugtocht niet aan. Dat doe ik pas als ik deze woorden schrijf.


* R. Taggert Murphy, On Shinzo Abe's Japan
** JoAnn Wypijewski, Home alone
*** Antoine Weijzen, De echte slampamper is de Indiëganger, herstel dienstweigeraars in ere


De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan.


zaterdag 22 augustus 2015

Onvertroebeld



Fragmenten

Heel goed weet ik niet hoe ik het stukje voor vandaag moet schrijven. Al voordat ik vertrok was er een eentje af. Dat ging over dat ik hopeloos ouderwets ben en de massa-evenementen ontvlucht die om mijn huis plaatsvinden. Alleen voor Pluk de Nacht heb ik wel sympathie.

Een tweede stukje ging over herinneringen; de naam van de vrouw naast me in de trein, waarmee ze haar mobieltje opnam. Ik kende hem van vroeger. Ik was toen 7-10 jaar oud. Een andere herinnering: We kwamen langs een spoorwegovergang waar mijn vader en ik stonden als hij me op zondagavond wegbracht naar de trein in Roosendaal (18-22 jaar oud). Ik zag ons nog staan.

De trein eindigde zijn reis in Goes. Dieven hadden het koper weer weggehaald bij Arnemuiden. Dat is tussen daar en Middelburg. Mijn fietstocht werd er 12 kilometer langer en anders van. Ik kwam een pont tegen over het Veerse meer tussen Wolphaartsdijk en Kortgene. De pont nam zijn tijd om te vertrekken.

In Rockanje besefte ik dat ik de Fast Ferry van 17.25 uur niet meer zou halen. De vertrektijd van de volgende had ik verkeerd opgeschreven: 18.55 uur. Ik zag die van 18.25 net wegvaren toen ik aankwam. Ik moest een uur wachten. Op het aanlegponton schraapten twee Belgen met een schop de mosselen van de wand in een kruisnetje een meter onder water. Beide hebben een blow in de mond. Tientallen kilo's gaan mee naar België. Volgens een van hen zit er een klein meervalletje – “hij is visserman,” zegt de ander – in het net.

Twee alinea's worden het, beloof ik een priester met boordje en vrijetijdsuniform en zijn moeder in de trein op de heenweg. “Schrijf u? Mijn man schrijft historische romans.” Ze kwamen in 1986 uit Zuid-Afrika. Voor hen het hoogtepunt van de Apartheid, waar ze tegen waren. “Het was toen wel beter dan nu. Zelfverrijking daar doen ze nu aan. Mandela deed het al. Dat heb je met Communisten. Vrouwen zijn nu slaven.” Het gesprek eindigde in mineur. Dan liever die vrouw op de pont die me er op wees dat er fietsonderbroeken te koop zijn.

De sfeer in de stad toen ik terug kwam, was best prettig met de lichtjes op het IJ. Dit ontvluchten was niet nodig geweest. “Een onvertroebeld vermogen bewaren om van het leven te genieten, is een uitzonderlijke morele en psychologische prestatie. (…) Het is een beloning van de eigenwaarde,” schrijft Amy Rand in Gesprek tussen …* opgenomen in het boek dat ik las totdat ik met de priester en zijn moeder. Ik had van begin tot eind een levendige dag.


* Amy Rand, Gesprek tussen Francisco d'Asconia en Hank Rearden, opgenomen in Hoe te beminnen, Machteld Allen (red) [Amsterdam, Meulenhof, 2007, pp 224)

Oppervlakkig

als het buitenbad opent
gaat de zon al lager staan
aan de andere kant van de globe

door de bolling zie je het niet
je moet het willen weten
wegkijken maakt oppervlakkig

Woon je in een volkswijk van Athene
kan je niet weg, spaarrekening is leeg
reders varen wel met schatten
naar veilige haven
bankiers weten beter de weg in Zurich
dan in Monastiraki

Woon je in Goma, Oost-Congo
dan trekt zo nu en dan de oorlog
langs je hut, over vrouw en kinderen
en kan niet vluchten naar het verre Noorden.

Wegkijken maakt
een klein stukje aarde beter
zelfs dat weet ik niet zeker

Als het hier dag is,
is het daar ook dag.


De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan.



vrijdag 14 augustus 2015

Muziek



op de achtergrond

Of ik vandaag ga fietsen? Ik weet het niet. Er is grote vermoeidheid en weinig zin. Zin trap je er in, zou een mooi motto kunnen zijn. We zien nog wel. Het stukje schrijf ik nu alvast.

20 Feet from stardom wilde ik al heel lang bekijken. Begin deze week kwam het er van en zag ik Lisa Fischer prachtig zingen. Hoorde ik hoe de stemmen van de Mowtown en Phil Spector zangeressen het in de vrijheid van de Rock & Roll veel mooier deden. Hun uitersten mochten halen en niet bleven steken in het zoet gevooisde. Vreemd dat Lisa Fischer op haar solo LP weinig van haar prachtige stem laat horen, maar vooral makkelijke disco en soul zingt.

De stem en muziek van Merry Clayton is het lekkerst. Die doet denken aan Aretha Franklin. Claudia Lennear bleef me het meest bij. Voor haar schreef Mick Jagger Brown Sugar, David Bowie Lady Grinning Soul en Leon Russell zelfs twee liedjes. “I probably was notorious in my time,” zegt ze bij Channel4.

Haar bijdrage aan The Concert for Bangladesh zit in mijn systeem; ik herkende die hoge klanken meteen. Toch keek ik nooit wie die zangeressen waren. Drummers en vooral gitaristen zocht ik uit en volgde ik van band naar band. Zou het zijn dat ik als verlegen jongetje een beetje bang was van die oogverblindende schoonheid om die stemmen te volgen? Nee andere mooie zangeressen hield ik wel bij. Ze waren teveel op de achtergrond om op te vallen.

Op het podium werden ze alleen genoemd als 'een hele groep zangers uit de hele wereld'. In de wiki komt Lennaer wel ter sprake. Ik zie haar op de video registratie van het Concert for Bangladesh enthousiast de tamboerijn slaan. Ze is nu lerares Engels, Frans en Spaans aan een college in haar woonplaats Pomona en uiterst bescheiden. Voordat ze muziekwereld inrolde wilde ze vertaalster worden bij de Verenigde Naties.

Ben toch maar even gaan fietsen. Al was het maar voor de foto's die vast bij mijn blog horen. En het is beter voor de levenslust. Alleen muziek is toch niet genoeg.




Vakantie op de Zuidpool


Fietspaden zijn niet breed genoeg
voor MBT'en E-steppen,
wielrennen,
rol- en inlineschaatsen,
scateboarden,
bakfietsende moeders,
zondagsfietsers,
wandelaars.

De zee is niet groot genoeg
voor jachten, vissers, kitesurfers.
Het strand te klein voor
zeilwagens, jeeps en hondenuitlaters.

Nog meer ruimte voor sport of spel.
nemen zij. Ik roep:
Als hij maar geen golver of jetski'er wordt.
Geen vakantie viert op de Zuidpool!

Niet alles kon, kan, moet kunnen
met al dat verkeer is er
geen ruimte meer voor mij
op m'n hybride of in de golven.


De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan.



zaterdag 8 augustus 2015

moeders




verjaardag


Fietsen en niet alleen. In het eerste stuk gebruik ik een kilometer of tien twee wielrenners in strakke zwarte broek om in de luwte te blijven. Ze vinden het niet erg. Daarna door naar mijn moeder met twee tenten en van-alles-en-nog-wat-zoals-luchtbedje-koffie-brandertje-en-slaapzak en mooi sieraad als cadeau. Twee familieleden staan klaar voor die tweede helft.

Met hen fiets ik de andere dag voor de terugtocht mee naar Veenendaal-De Klomp. Het gaat over de Amerongse Berg (hoogte verschil 63 meter) en help ze in de trein.

Alleen fiets ik door een teveel aan - en toch wel lekkere - muskusgeur (Wat is het? Voorbij fietsende meiden zeiden mest.) bij het Oudenhorsterpad; langs Valeikanaal; door de bossen van Landgoed Pijnenburg; de heides bij Hilversum en ook dat gat met een hele lange loopplank (Zanderij Crailo); langs het Naardermeer; en tenslotte over de kade van het IJ dat zich voorbereid op de komst van velen.

Dan ben ik al weer bijna thuis. De rit heb ik vaak met veel genoegen helemaal alleen gemaakt. Samen was ook erg plezierig.





De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan.