 |  |
te groot
Het is meeslepend geschreven, maar tegelijkertijd ook saai en naar; de Kreutzersonate van Leo Tolstoi. Een verhaal tegen muziek, seks en uitbundigheid. De ironie waar ik op hoopte, haalde ik er niet uit. Dat de man niet ruimdenkend was, dat is geen verrassing meer na wat boeken en films, maar zo benepen. Zijn vrouw schreef een verhaal tegen de Kreutzersonate in: Een zuivere liefde. Dat het niet boterde tussen die twee is alom bekend. Daar is geen Story of Privé voor nodig geweest. Overigens doet dat weinig af aan het mooie dat hij maakte.
Bij vertrek zie ik nog een klein stukje schelp aan mijn been. Het is nog van het vorige strandbezoek. Het heeft de douche overleeft. Ook vandaag kom ik weer op het strand terecht. Als ik in de duinen op een bank een banaan eet en mijn foto's bekijk, zegt een man - de leider van een groepje: “Mijnheer weet u wel dat het zo gaat regenen?” Mij laconieke reactie begrijpt hij niet: “Nog maar 28 km en dat is met wat regen wel te doen.” Ik kreeg een enkele spat; niet iets om drukte over te maken. Het weer is gewoon het weer.
Het lijkt me leuk om op maandagmorgen een Zomergastenbespreking te schrijven voor krant of website. Mijn visie op drie uur beelden en gesprekken tussen twee mensen en dan proberen er uit te halen wat anderen laten liggen. Niet het gangbare te vertellen, maar bijvoorbeeld te signaleren dat waar Griet Op de Beeck zich iedere morgen moet dwingen het leven weer in te stappen. De gaste van een week later, Andrea Maier, komt iedere ochtend met veel levenslust haar bed uit om een gevuld leven te leiden. Of te schrijven dat er geen zwaarwichtige reden is om te klagen over de interviewer als je een verhaal hebt gehoord als dat over de vader van Maier. (Waar is het Marathoninterview op de radio eigenlijk gebleven? Want die beelden zijn dan bijzaak.) Of ik drie uur Rutte aankan? Het derde lachebekje op rij; de overtuigende kracht van de glimlach. Beelden doen er dus wel toe.
Mijn kiespijn en kaakontsteking van afgelopen weekend weer bijna voorbij. Kunnen mijn mondhoeken ook omhoog krullen. Geen reden tot klagen immers. De Mondzorg Poli zat naast het Antony van Leeuwenhoek, dat relativeert. Had de hele dag de neiging mijn pijn in de bek op Facebook wereldkundig te maken. Waarom? Wilde ik medeleven? Laten zien hoe zielig ik ben? Hoe meer klachten, hoe minder lezers en medeleven is mijn ervaring. Het is dus niet eens zinvol.
Ook meer dan 100 woorden zijn niet zinnig. Ook dit zandkasteel is weer te groot en zal niet betreden worden.
De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan in kleur.
 |  |
2 opmerkingen:
Ik word misselijk bij kusjes en knuffels en liefs en kwijl kwijl reacties op facebook als je wat hebt. het is mijn plek in ieder geval niet om me lekker te voelen, laat staan iets bijzonders te melden.
Ik maakte een account aan omdat een goede vriendin daar actief is en ik haar kon volgen. Nou ja... dat viel ook tegen, dan lees je dat ze ontslagen is, of een kleinzoon heeft gekregen, of een ongeluk heeft gehad. Nooit meer persoonlijk contact want "dat staat toch al op facebook."
Volgens mij was dat al weer even geleden van dat FB-account. Het is nog leuker geworden. Je kan nu reageren met een paar smiley's: verbaasd, boos, vrolijk, verdrietig, hartje, duimpje. Dat heet dan een reactie. Het moet lekker snel. Duidelijke tekst, duidelijke plaat, duidelijke boodschap. Klaar. Mijn vergaarbak met wapenhandelberichtjes stoot veel mensen af. Het zou me worst zijn.
Een reactie posten